Przepisy rozdziału 22 Kodeksu postępowania karnego dotyczące biegłych, tłumaczy i specjalistów nie zawierają wymogu oparcia opinii na kompletnej dokumentacji. Wymienione przepisy określają cel, dla realizacji którego można zasięgać opinii biegłego, w postaci stwierdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wymogi, które opinia powinna spełniać, w postaci pełności, jasności, braku wewnętrznej sprzeczności. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu w dniu [...]
[pełny tekst]

Mając na względzie osobisty charakter kary grzywny, sytuację wyjątkową innych członków rodziny (oprócz żony skazanego z uwagi na możliwość skierowania egzekucji do majątku wspólnego małżonków) sąd nie może decydować o rozłożeniu na raty wykonywania tej kary. Sąd Apelacyjny w Lublinie, po rozpoznaniu w sprawie Rober- ta C., skazanego wyrokiem łącznym, zażalenia wniesionego przez skazanego, na postanowienie Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 9 września 2008 r., w przedmiocie odmowy rozłożenia [...]
[pełny tekst]

Urlop wypoczynkowy nie zwalnia od powinności publicznych, do jakich należy stawiennictwo na wezwanie sądu w sprawie karnej. Innymi słowy to wyrażając – każdy ma obowiązek stawić się na wezwanie sądu, niezależnie od swych zobowiązań pracowniczych czy osobistych planów, także biegły. Sąd Apelacyjny w Krakowie, po rozpoznaniu, na posiedzeniu w dniu 5 listopada 2008 r., sprawy Tomasza G., oskarżonego o przestępstwo z art. 148 § 2 pkt 2 k.k., na skutek zażalenia biegłego Stanisława U., na [...]
[pełny tekst]

1. Przepis art. 204 k.k.w. nie ustanawia wymogu wysłuchania lekarzy psychiatrów oraz psychologa, lecz jedynie uzyskania opinii biegłych o stanie zdrowia sprawcy umieszczonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. 2. Postanowienie wydane na podstawie art. 204 k.k.w. nie musi wskazywać dowodów sprawstwa osoby internowanej ani też okoliczności świadczących o znacznej społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu. Sąd Apelacyjny w Lublinie, po rozpoznaniu w sprawie Janusza P., sprawcy [...]
[pełny tekst]

1. Przepis art. 257 § 1 k.p.k. wyraża dyrektywę minimalizacji środków zapobiegawczych, stosownie do której tymczasowe aresztowanie powinno być stosowanie w ostateczności, gdy inne (wolnościowe) środki zapobiegawcze nie będą w stanie zabezpieczyć prawidłowego toku postępowania karnego. Wymieniony przepis nakłada zatem na sąd stosujący i sąd przedłużający tymczasowe aresztowanie obowiązek rozważenia, czy dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego konieczne jest stosowanie tego środk [...]
[pełny tekst]

1. Prokurator, gromadząc materiał dowodowy w sprawie, w której niezbędne jest uzyskanie informacji chronionych tajemnicą bankową, powinien w pierwszej kolejności wykorzystać możliwości jakie daje przepis art. 105 ust. 1 pkt 2b Prawa bankowego. Uzyskanie informacji w oparciu o powyższy przepis nie wymaga uchylania tajemnicy bankowej, a jedynym warunkiem jaki musi być w tej sytuacji spełniony, to wymóg by postępowanie przygotowawcze było w fazie in personam. 2. Obowiązkiem prokuratora, składając [...]
[pełny tekst]

Skoro przesłanką zastosowania dozoru kuratora jest bliski koniec kary pozostałej do odbycia przez skazanego i perspektywa szybkiego opuszczenia zakładu karnego, przy czym stosownie do art. 164 k.k.w. powinien to być okres do sześciu miesięcy przed wykonaniem kary, to brak tej przesłanki stanowi okoliczność wyłączającą postępowanie w przedmiocie zastosowaniu dozoru kuratora na podstawie art. 167 k.k.w. Sąd Apelacyjny w Lublinie, po rozpoznaniu w sprawie Dariusza W., skazanego za przestępstwo [...]
[pełny tekst]

To, że w wyroku łącznym wydanym przez sąd okręgowy, jako rzeczowo właściwym, na podstawie art. 569 § 2 k.p.k. wymierzono skazanemu dwie kary łączne, odnoszące się do dwóch realnych zbiegów przestępstw i że tylko jedna z nich obejmuje karę pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem sądu okręgowego, nie ma znaczenia ani dla stosowania normy zawartej w przepisie art. 575 § 1 k.p.k., ani dla stosowania przepisu art. 569 § 2 k.p.k. określającego właściwość rzeczową sądu okręgowego do orzekania w przedm [...]
[pełny tekst]

Skoro w pierwszym orzeczeniu zasądzającym na rzecz wnioskodawcy odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne skazanie nie uwzględniono, że przypisane mu czyny, nie będące przestępstwami, stanowiły formę działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy lutowej (Dz.U. nr 191, poz. 1372), która rozszerzyła jej stosowanie na represje począwszy od dnia 1 stycznia 1944 r. do dnia 31 grudnia 1989 r., nie mógł on [...]
[pełny tekst]

Sama zmiana zeznań świadków (składanie zeznań odmiennej treści jak w śledztwie) nie musi świadczyć o matactwie. Praktyka sądowa przynosi rozmaite powody zeznań odmiennej treści między śledztwem a rozprawą główną i niekiedy wręcz zawinione przez pracowników śledczych. Pochopne jest oczekiwanie surowej kary tylko dlatego, że w śledztwie uzyskano zeznania obciążające. Pochopne, a nawet niepraworządne jest upatrywać matactwa w tym, że oskarżony nie przyznaje się do oskarżenia. Treść zeznań śledczych [...]
[pełny tekst]